Marienburg.pl

[Wiar]

WAJSYL – Prus posiadający rozległe dobra na terenie Pomezanii, w ziemi Alminie ( Alyem) i Poselew (Pozoloue), które skonfiskował mu Zakon Krzyżacki. Uciekinier przed 1267 r. na Pomorze Gdańskie. Doszedł tam do wysokich godności i dużych majątków ziemskich, pochodzących z nadania książęcego. W 1267 r. pełni urząd cześnika gdańskiego na dworze księcia Warcisława. Następnie jest u księcia Mściwoja II w 1270 r. wojewodą świeckim, w 1276 wojewodą tczewskim a od 1278 r. wojewodą gdańskim. Jako najważniejszy urzędnik występuje przy wszystkich znaczących działaniach księcia Mściwoja II min. przy erygowaniu opactwa cystersów w Pelplinie w 1274 r., które powstało na ziemi uprzednio należącej do Wajsyla. W 1285 r. traci swój urząd na skutek antykrzyżackich działań syna Diwana niezgodnych z polityką księcia. Utrata znaczenia Wajsyla przyczyniła się zapewne do niekorzystnego rozstrzygnięcia sporu prawnego z Krzyżakami o majątek w Pomezanii. Wyrok w imieniu papieża Mikołaja IV wydał biskup poznański Jan w 1289 r. Po śmierci księcia Mściwoja II odzyskuje Wajsyl znaczenie i zostaje wojewodą tczewskim w 1298 r. W następnym 1299 roku Wajsyl umiera.
Wysokie urzędy na Pomorzu pełnili także bracia Wajsyla. Glabuna był cześnikiem gdańskim od 1271 do 1284 roku a Sadyk w latach 1270 – 1274 był podkomorzym a następnie cześnikiem świeckim.
Wajsylewice posługiwali się pieczęcią trzy groty w trójkąt.