Marienburg.pl Strona Główna Marienburg.pl
Nasze Miasto, Nasza Pasja...

FAQFAQ  SzukajSzukaj  UżytkownicyUżytkownicy  GrupyGrupy
RejestracjaRejestracja  ZalogujZaloguj
 Ogłoszenie 

Ta witryna korzysta z plików cookie. Możesz wyłączyć ten mechanizm w ustawieniach przeglądarki.
Więcej informacji na ten temat znajdziesz w naszej Polityce dotyczącej "cookies"

Chronimy Twoją prywatność
Więcej informacji na ten temat znajdziesz w temacie o RODO


Poprzedni temat «» Następny temat
Cmentarz poniemiecki w Ławicach, a prof. Emil Adolf Behring.
Autor Wiadomość
Rafał Berent 
bero

Wysłany: Nie 20 Lis, 2011 21:19   Cmentarz poniemiecki w Ławicach, a prof. Emil Adolf Behring.

PROF.EMIL VON BEHRING - Noblista z Ławic
Profesor Emil von Behring urodził się 15 marca 1854 roku w gm. Iława, w miejscowości Ławice. W 1901 r. został laureatem pierwszej Nagrody Nobla w dziedzinie medycyny za wynalezienie surowicy przeciwbłoniczej. Profesor Behring razem z Japończykiem Szibasaburo Kitasato odkrył także szczepionkę przeciwtężcową.
Profesorowi Emilowi von Behringowi zawdzięczamy to, że niegdyś śmiertelna choroba - dyfteryt dzisiaj jest praktycznie nieznana. Surowica przeciwtężcowa, której Behring był współwynalazcą, ratuje od dziesięcioleci życie ludziom na całym świecie. Już w drugim miesiącu życia człowiek styka się z osiągnięciami prof. Emila von Behringa. Wtedy to właśnie szczepiony jest szczepionką DTP, uodparniającą czynnie przeciwko błonicy, tężcowi i krztuścowi - wywołuje ona lub wzmaga odporność przeciwzakaźną, chroniącą przed skutkami zakażenia laseczkami tężca, maczugowcami błonicy i pałeczkami krztuśca. Badania Noblisty stały się punktem wyjścia dla współczesnej immunologii.
Emil Adolf Behring urodził się 15 marca 1854 roku jako syn nauczyciela i był piątym dzieckiem w rodzinie Behringów. Aż do trzynastego roku życia Emil Behring pobierał nauki u swojego ojca w domu w Ławicach, który to dom zarazem był szkołą. Potem uczęszczał do gimnazjum w Olsztynku, gdzie 31 lipca 1874 roku zdał maturę. Emil miał zostać studentem teologii, ale dzięki wstawiennictwu pastora Leipholza z Rudzienic, byłego nauczyciela Behringa, siostrzeniec pastora lekarz nadsztabowy pozyskał dla niego stypendium na studia chirurgiczne w Królewskim Instytucie im. Fryderyka Wilhelma w Berlinie. 31 lipca 1878 Emil Behring zdał trudny egzamin dopuszczający do dyplomu, a 15 sierpnia 1878 obronił pracę dyplomową i po dwóch latach praktyki uzyskał prawo wykonywania zawodu lekarza. Mając za sobą pracę lekarza wojskowego na terenie Prus Wschodnich został oddelegowany jako lekarz sztabowy do Instytutu Farmakologii Uniwersytetu w Bonn i pracował tam nad odpornością przeciw zarazie wąglikowej.
W 1888 roku wrócił do Berlina i rok później został skierowany do Uniwersyteckiego Instytutu Higieny, którego szefem był Robert Koch. Prowadzone wspólnie z Japończykiem Kitasato studia nad dezynfekcją doprowadziły naukowców do wniosku, popartego licznymi doświadczeniami, że krew konia uodpornionego przeciw błonicy i tężcowi, może być wykorzystana do uodpornienia innych koni. Wyniki badań nad tężcem, Behring i Kitasato opublikowali 4 grudnia 1890 roku, a kilka dni później Behring opublikował wyniki samodzielnych badań nad błonicą. Już wtedy powstały nadzieje, że tym sposobem będzie można uodpornić człowieka.
Rok później Emil Behring i dr Erich Wernicke przeprowadzili eksperyment na owcach i otrzymali wysoko skondensowaną surowicę z przeciwciałami błonicy i zaraz w 1891 roku uratowali dwoje śmiertelnie chorych na błonicę dzieci. Dla leków opracowanych przez Behringa i jego współpracowników wprowadzono nowe nazwy: surowica błonicy i surowica przeciw tężcowi. Początkowo surowice te były mało skuteczne, szczególnie, kiedy choroba była mocno zaawansowana, pracowano, więc nad ich udoskonaleniem. Badaniami nad immunologią w owym czasie zajmował się również Paul Erlich i wspólnie z Behringiem udoskonalili szczepionki w Instytucie Badań nad Surowicą, który mieścił się w Berlinie, i wtedy uzyskano produkt, który w 75% skutecznie ratował umierające dzieci.
Za swoje zasługi Behring otrzymał wiele nagród. Najpierw, w 1893 roku, tytuł profesora uniwersyteckiego, potem, w 1895 roku, tytuł nadzwyczajnego radcy medycznego; otrzymał również odznaczenie Francuskiej Legii Narodowej. W 1901 roku, z okazji dwóchsetlecia Państwa Pruskiego, nadano mu tytuł szlachecki. Jeszcze w tym samym roku Emil von Behring został pierwszym w historii medycyny lekarzem - laureatem Nagrody Nobla. W czasie pierwszej wojny światowej, w 1915 roku, dostał Krzyż Żelazny za szczepionkę przeciw tężcową, która ratowała życie rannym żołnierzom. Kolejny postęp w pracach Behringa wiązał się z opracowaniem mieszanki antydyfterytowej o zwiększonej aktywności immunologicznej. W 1904 roku uruchamia własną fabrykę szczepionek w Marburgu, żeby mieć bezpośredni udział w procesie produkcyjnym swoich wynalazków.
Emil Behring umiera na zapalenie płuc 31 marca 1917 roku.
Już w drugim miesiącu życia młody człowiek styka się z osiągnięciami Emila Behringa. Wtedy to właśnie szczepiony jest szczepionką DTP, uodparniającą czynnie przeciwko błonicy, tężcowi i krztuścowi - wywołuje ona lub wzmaga odporność przeciwzakaźną, chroniącą przed skutkami zakażenia laseczkami tężca, maczugowcami błonicy i pałeczkami krztuśca. W pierwszym roku życia dziecko szczepione będzie tą szczepionką jeszcze dwukrotnie. Spotka się z nią także w drugim, szóstym, czternastym i dziewiętnastym roku życia. Dwie ostatnie dawki to będzie już tylko Td - szczepionka chroniąca przed skutkami zakażenia laseczkami tężca i maczugowcami błonicy.
Szczepionki, surowice odpornościowe i immunoglobuliny są to substancje ogólnie zwane preparatami biologicznymi i pochodzą one z żywych organizmów. Szczepionki zawierają antygeny i służą do uodpornienia czynnego. Surowice i immunoglobuliny zawierają przeciwciała i służą do uodpornienia biernego. Szczepionki stosowane w uodpornieniu czynnym zawierają antygeny bakteryjne, wirusowe, które wprowadzone do organizmu pobudzają go do wytwarzania swoistej odporności komórkowej i hormonalnej. Przyjmując za podstawę podziału formę antygenu wchodzącego w skład preparatu, wyróżniamy szczepionki zawierające:
-żywe drobnoustroje,
-zabite drobnoustroje lub ich fragmenty,
-produkty metabolizmu drobnoustrojów.
Szczepionki zawierające żywe drobnoustroje zawierają drobnoustroje szczepów odzjadliwionych. Szczepy takie charakteryzują się brakiem lub bardzo zmniejszonymi właściwościami chorobotwórczymi dla człowieka. Drobnoustroje zachowują właściwości antygenowe, a szczepionka je zachowująca wykazuje dobre właściwości ochronne. Przykładem takiej szczepionki jest szczepionka BCG, szczepionki przeciw odrze, śwince, różyczce. Szczepionki zawierające zabite drobnoustroje zawierają drobnoustroje zabite działaniem ciepła, promieniowania lub chemicznie. Do w/w szczepionek należy szczepionka przeciw cholerze, durowi brzusznemu i przeciw krztuścowi. Surowice odpornościowe są to preparaty pochodzenia ludzkiego lub zwierzęcego zawierające przeciwciała. Antytoksyny są to swoiste immunoglobuliny neutralizujące działanie toksyn bakterii lub jadów owadów, żmij i węży. Zawierają obcogatunkowe białko dla człowieka i przed zastosowaniem obowiązuje wykonanie próby na uczulenie. Antytoksyny mogą mieć postać płynną, np. antytoksyna błonicza, lub liofilizowaną jak np. tężcowa. Immunoglobuliny nie będące antytoksynami mogą być pochodzenia zwierzęcego - najczęściej otrzymuje się je z odpornościowej surowicy koni, lub ludzkiego - otrzymywana z surowicy dawców krwi, np. immunoglobulina przeciw wściekliźnie.
W wyniku szczepień ochronnych następuje wzrost odporności osób szczepionych przeciw określonym chorobom zakaźnym. Oprócz odporności indywidualnej osób szczepionych, istnieje również skuteczność epidemiologiczna, tj. zapobieganie występowaniu lub szerzeniu się chorób zakaźnych. Skuteczność epidemiologiczną szczepień obserwować można, gdy szczepienia prowadzone są w skali masowej. Zapobieganie chorobom zakaźnym, polega zarówno na wzroście odporności indywidualnej, jak i na odporności "gromadnej" lub zbiorowiskowej, polegającej na zahamowaniu krążenia drobnoustroju chorobotwórczego i likwidacji źródeł zakażenia.
Trwałą poprawę sytuacji epidemiologicznej, a nawet likwidację choroby zakaźnej na określonym terenie, można uzyskać przeprowadzając masowe szczepienia wykonywane zgodnie ze stałym programem zwanym kalendarzem szczepień. Kalendarz szczepień uwzględnia szczepienia obowiązkowe lub zalecane. Na ogół kalendarz szczepień określa wiek dzieci i młodzieży, rzadziej osób dorosłych, w którym powinny być podane poszczególne dawki szczepionki. Poza tym kalendarz szczepień powinien uwzględniać rodzaj stosowanej szczepionki, sposób i warunki podania. Powinien zawierać także przeciw - wskazania, zwłaszcza specyficzne i zasady szczepień z tymi przeciwwskazaniami oraz inne informacje przydatne pracownikom wykonującym szczepienia, np. informacje o niektórych odczynach poszczepiennych.
Emil Adolf Behring urodził się 15 marca 1854 roku jako syn nauczyciela i był piątym dzieckiem w rodzinie Behringów. Aż do trzynastego roku życia Emil Behring pobierał nauki u swojego ojca w domu w Ławicach, który to dom zarazem był szkołą. Potem uczęszczał do gimnazjum w Olsztynku, gdzie 31 lipca 1874 roku zdał maturę. Emil miał zostać studentem teologii, ale dzięki wstawiennictwu pastora Leipholza z Rudzienic, byłego nauczyciela Behringa, siostrzeniec pastora lekarz nadsztabowy pozyskał dla niego stypendium na studia chirurgiczne w Królewskim Instytucie im. Fryderyka Wilhelma w Berlinie. 31 lipca 1878 Emil Behring zdał trudny egzamin dopuszczający do dyplomu, a 15 sierpnia 1878 obronił pracę dyplomową i po dwóch latach praktyki uzyskał prawo wykonywania zawodu lekarza. Mając za sobą pracę lekarza wojskowego na terenie Prus Wschodnich został oddelegowany jako lekarz sztabowy do Instytutu Farmakologii Uniwersytetu w Bonn i pracował tam nad odpornością przeciw zarazie wąglikowej.
W 1888 roku wrócił do Berlina i rok później został skierowany do Uniwersyteckiego Instytutu Higieny, którego szefem był Robert Koch. Prowadzone wspólnie z Japończykiem Kitasato studia nad dezynfekcją doprowadziły naukowców do wniosku, popartego licznymi doświadczeniami, że krew konia uodpornionego przeciw błonicy i tężcowi, może być wykorzystana do uodpornienia innych koni. Wyniki badań nad tężcem, Behring i Kitasato opublikowali 4 grudnia 1890 roku, a kilka dni później Behring opublikował wyniki samodzielnych badań nad błonicą. Już wtedy powstały nadzieje, że tym sposobem będzie można uodpornić człowieka.
Rok później Emil Behring i dr Erich Wernicke przeprowadzili eksperyment na owcach i otrzymali wysoko skondensowaną surowicę z przeciwciałami błonicy i zaraz w 1891 roku uratowali dwoje śmiertelnie chorych na błonicę dzieci. Dla leków opracowanych przez Behringa i jego współpracowników wprowadzono nowe nazwy: surowica błonicy i surowica przeciw tężcowi. Początkowo surowice te były mało skuteczne, szczególnie, kiedy choroba była mocno zaawansowana, pracowano, więc nad ich udoskonaleniem. Badaniami nad immunologią w owym czasie zajmował się również Paul Erlich i wspólnie z Behringiem udoskonalili szczepionki w Instytucie Badań nad Surowicą, który mieścił się w Berlinie, i wtedy uzyskano produkt, który w 75% skutecznie ratował umierające dzieci.
Za swoje zasługi Behring otrzymał wiele nagród. Najpierw, w 1893 roku, tytuł profesora uniwersyteckiego, potem, w 1895 roku, tytuł nadzwyczajnego radcy medycznego; otrzymał również odznaczenie Francuskiej Legii Narodowej. W 1901 roku, z okazji dwóchsetlecia Państwa Pruskiego, nadano mu tytuł szlachecki. Jeszcze w tym samym roku Emil von Behring został pierwszym w historii medycyny lekarzem - laureatem Nagrody Nobla. W czasie pierwszej wojny światowej, w 1915 roku, dostał Krzyż Żelazny za szczepionkę przeciw tężcową, która ratowała życie rannym żołnierzom. Kolejny postęp w pracach Behringa wiązał się z opracowaniem mieszanki antydyfterytowej o zwiększonej aktywności immunologicznej. W 1904 roku uruchamia własną fabrykę szczepionek w Marburgu, żeby mieć bezpośredni udział w procesie produkcyjnym swoich wynalazków.
Emil Behring umiera na zapalenie płuc 31 marca 1917 roku.
Już w drugim miesiącu życia młody człowiek styka się z osiągnięciami Emila Behringa. Wtedy to właśnie szczepiony jest szczepionką DTP, uodparniającą czynnie przeciwko błonicy, tężcowi i krztuścowi - wywołuje ona lub wzmaga odporność przeciwzakaźną, chroniącą przed skutkami zakażenia laseczkami tężca, maczugowcami błonicy i pałeczkami krztuśca. W pierwszym roku życia dziecko szczepione będzie tą szczepionką jeszcze dwukrotnie. Spotka się z nią także w drugim, szóstym, czternastym i dziewiętnastym roku życia. Dwie ostatnie dawki to będzie już tylko Td - szczepionka chroniąca przed skutkami zakażenia laseczkami tężca i maczugowcami błonicy.
Szczepionki, surowice odpornościowe i immunoglobuliny są to substancje ogólnie zwane preparatami biologicznymi i pochodzą one z żywych organizmów. Szczepionki zawierają antygeny i służą do uodpornienia czynnego. Surowice i immunoglobuliny zawierają przeciwciała i służą do uodpornienia biernego. Szczepionki stosowane w uodpornieniu czynnym zawierają antygeny bakteryjne, wirusowe, które wprowadzone do organizmu pobudzają go do wytwarzania swoistej odporności komórkowej i hormonalnej. Przyjmując za podstawę podziału formę antygenu wchodzącego w skład preparatu, wyróżniamy szczepionki zawierające:
-żywe drobnoustroje,
-zabite drobnoustroje lub ich fragmenty,
-produkty metabolizmu drobnoustrojów.
Szczepionki zawierające żywe drobnoustroje zawierają drobnoustroje szczepów odzjadliwionych. Szczepy takie charakteryzują się brakiem lub bardzo zmniejszonymi właściwościami chorobotwórczymi dla człowieka. Drobnoustroje zachowują właściwości antygenowe, a szczepionka je zachowująca wykazuje dobre właściwości ochronne. Przykładem takiej szczepionki jest szczepionka BCG, szczepionki przeciw odrze, śwince, różyczce. Szczepionki zawierające zabite drobnoustroje zawierają drobnoustroje zabite działaniem ciepła, promieniowania lub chemicznie. Do w/w szczepionek należy szczepionka przeciw cholerze, durowi brzusznemu i przeciw krztuścowi. Surowice odpornościowe są to preparaty pochodzenia ludzkiego lub zwierzęcego zawierające przeciwciała. Antytoksyny są to swoiste immunoglobuliny neutralizujące działanie toksyn bakterii lub jadów owadów, żmij i węży. Zawierają obcogatunkowe białko dla człowieka i przed zastosowaniem obowiązuje wykonanie próby na uczulenie. Antytoksyny mogą mieć postać płynną, np. antytoksyna błonicza, lub liofilizowaną jak np. tężcowa. Immunoglobuliny nie będące antytoksynami mogą być pochodzenia zwierzęcego - najczęściej otrzymuje się je z odpornościowej surowicy koni, lub ludzkiego - otrzymywana z surowicy dawców krwi, np. immunoglobulina przeciw wściekliźnie.
W wyniku szczepień ochronnych następuje wzrost odporności osób szczepionych przeciw określonym chorobom zakaźnym. Oprócz odporności indywidualnej osób szczepionych, istnieje również skuteczność epidemiologiczna, tj. zapobieganie występowaniu lub szerzeniu się chorób zakaźnych. Skuteczność epidemiologiczną szczepień obserwować można, gdy szczepienia prowadzone są w skali masowej. Zapobieganie chorobom zakaźnym, polega zarówno na wzroście odporności indywidualnej, jak i na odporności "gromadnej" lub zbiorowiskowej, polegającej na zahamowaniu krążenia drobnoustroju chorobotwórczego i likwidacji źródeł zakażenia.
Trwałą poprawę sytuacji epidemiologicznej, a nawet likwidację choroby zakaźnej na określonym terenie, można uzyskać przeprowadzając masowe szczepienia wykonywane zgodnie ze stałym programem zwanym kalendarzem szczepień. Kalendarz szczepień uwzględnia szczepienia obowiązkowe lub zalecane. Na ogół kalendarz szczepień określa wiek dzieci i młodzieży, rzadziej osób dorosłych, w którym powinny być podane poszczególne dawki szczepionki. Poza tym kalendarz szczepień powinien uwzględniać rodzaj stosowanej szczepionki, sposób i warunki podania. Powinien zawierać także przeciw - wskazania, zwłaszcza specyficzne i zasady szczepień z tymi przeciwwskazaniami oraz inne informacje przydatne pracownikom wykonującym szczepienia, np. informacje o niektórych odczynach poszczepiennych.
Każdej szczepionce stosowanej w zapobieganiu chorobom zakaźnym stawiane są dwa podstawowe warunki: skuteczność i bezpieczeństwo, a więc pewność, że wprowadzenie materiału szczepionkowego wywoła odporność a nie spowoduje choroby. Mimo coraz doskonalszych szczepionek nie udaje się w pełni uniknąć objawów ubocznych w postaci odczynów i rzadziej powikłań poszczepiennych. Odczyny poszczepienne miejscowe i ogólne związane z działaniem szczepionki w ustroju, mogą wystąpić u zdrowych ludzi. Odczyny miejscowe obserwuje się po wstrzyknięciu podskórnym i najczęściej przejawiają się zaczerwienieniem, obrzękiem, naciekiem, bolesnością w miejscu wstrzyknięcia. Odczyny ogólne występują rzadziej niż miejscowe i mogą przejawiać się niewielkim wzrostem temperatury ciała lub wysoką gorączką, złym samopoczuciem, bólami głowy i mięśni, a czasem mogą wystąpić uogólnione wysypki uczuleniowe, świąd, obrzęk.
Powikłania poszczepienne występują bardzo rzadko i są spowodowane najczęściej nieprawidłowym wykonaniem szczepienia lub zastosowaniem przeterminowanych, czy niewłaściwie przechowywanych szczepionek, zwłaszcza bakteryjnych. Za powikłanie poszczepienne uważamy każdy zespół objawów chorobowych miejscowych, uogólnionych lub narządowych wywołanych przez zaszczepienie.
Dokonania takich wielkich jak Emil von Behring, przyczyniły się do tego, iż w dobie dzisiejszej to nie choroby zakaźne zbierają największe żniwo będąc zasadniczą przyczyną śmiertelności ludzi, nota bene dziś są to choroby układu krążenia, a zapobieganie chorobom zakaźnym i nowoczesne metody ich leczenia, do których obok antybiotykoterapii zaliczamy szczepienia i immunoterapię, przyczyniły się do wielokrotnego zmniejszenia śmiertelności noworodków, dzieci i dorosłych, wydłużając w sposób istotny średnią długości życia człowieka.
Na cmentarzu w Ławicach znajdują się groby rodziców Noblisty; Augustyny Behirng z domu Zech i jej męża Augusta Behringa.
http://www.gmina-ilawa.pl
[/i][/b]
 
 
francula 
Mr Bimler


Pomógł: 11 razy
Wysłany: Nie 20 Lis, 2011 21:29   

Cmentarz w 2009 r.

P1260962.jpg
Plik ściągnięto 5434 raz(y) 94,13 KB

P1260963.jpg
Plik ściągnięto 5434 raz(y) 82,16 KB

P1260979.jpg
Plik ściągnięto 5434 raz(y) 81,55 KB

 
 
Wyświetl posty z ostatnich:   
Odpowiedz do tematu
Nie możesz pisać nowych tematów
Nie możesz odpowiadać w tematach
Nie możesz zmieniać swoich postów
Nie możesz usuwać swoich postów
Nie możesz głosować w ankietach
Nie możesz załączać plików na tym forum
Możesz ściągać załączniki na tym forum
Dodaj temat do Ulubionych
Wersja do druku

Skocz do:  

Powered by phpBB modified by Przemo © 2003 phpBB Group